| Mein Gott, du weißt am allerbesten das, | àÁìåÉäÇé, àÇúÌÈä äÇéÌåÉãÅòÇ àÆúÌ äÇÌèåÉá ëÌåÌìåÉ, |
| was mir gut und nützlich sei. | àÆú äÇèÌåÉá òÂáåÌøé åÀàÆú îÇä ùÑÆòåɿŸ ìÄé, |
| Hinweg mit allem Menschenwesen, | ìÉà àÆøÀöÆä áÌÀëÈì çåÉëÀîÇú àÁðåÉù. |
| weg mit dem eigenen Gebäu. | àÆãÌÀçÆä âÌÇí éÀöÄéøåÉú ùÑÆì òÇöÌÀîÄé, |
| Gib, Herr, dass ich auf dich nur bau | òÂùÒÅä àÈãÌåÉï, ùÑÆøÇ÷ òìÆéêÈ àÆùÑÈòÅï, |
| und dir alleine ganz vertrau. | åÌáÀêÈ áÌÄìÀáÇãÌ àÅîåÌï àÅúÌÅï. |
| úøâåí: òðú ôøìîåèø ùáå |